Biblioteka poleca: książki

Psy rzadko bywają dobre albo złe. Najczęściej są takie, jak zostaną wychowane.

Zapis przeszło trzydziestoletniej służby podinspektora Adama Bigaja (ps. „Księciunio”), w latach 90. kierownika sekcji zabójstw na wrocławskim starym mieście, a później wieloletniego naczelnika wydziału kryminalnego na Rakowcu.

Jak na co dzień wyglądała „psia służba”? Współpraca szeregowych milicjantów ze Służbą Bezpieczeństwa i z przedstawicielami Kościoła? Zabezpieczanie kolejnych papieskich pielgrzymek? Walka z przestępczością zorganizowaną, powodzią i dopalaczami? Wielkie medialne sprawy, o których słyszała cała Polska, są tu pokazane z zupełnie innej perspektywy.

To także historia nieustannych zmagań policji z jej największym wrogiem — samą sobą. Tego, jak na codzienną służbę wpływają roszady polityczne, jakie są skutki korupcji, nepotyzmu i podporządkowania słupkom statystycznym.

Przede wszystkim jednak Bezpański opowiada o funkcjonariuszach. O nieoczywistych przyjaźniach, cenie, jaką płaci się za bycie dobrym gliną, trudnych wyborach osobistych i próbie budowania życia rodzinnego na chwiejnej podstawie usypanej z telefonów o każdej porze, włamów i trupów.

Kuba Ćwiek to dobry i nałogowy opowiadacz, wciąż szukający nowych wyzwań. Samo opowiadanie mu nie wystarcza, wciąż próbuje czegoś nowego. Proza, teatr, komiks, słuchowisko, stand up – nosi go. Dziś spróbował czegoś jeszcze innego. Opowiada autentyczną cudzą historię, robiąc za swoisty literacki przetwornik. Efekt – także tym razem – jest naprawdę warty lektury!

Kamil Śmiałkowski

Tytułowy „bezpański pies”, podinsp. Adam Bigaj, nie oszczędza czytelnika ani samego siebie. To gorzka i szczera opowieść o służbie gliniarza, dla którego walka ze złem nie była pustym frazesem.

Leszek Koźmiński, blog.kryminalnapila.pl

Kuba Ćwiek nie potrzebuje fantastyki, kiedy ma obok siebie człowieka, który przeżył więcej niż Philip Marlowe. I choć Bezpańskiego czyta się jak wyborny czarny kryminał, nie sposób ani na chwilę zapomnieć, że to wszystko wydarzyło się naprawdę.

Bartosz Czartoryski