Biblioteka poleca: książki

Światowy bestseller wreszcie przetłumaczony na język polski!

Udawanie normalnej. Życie z zespołem Aspergera (zaburzeniami ze spektrum autyzmu) to książka napisana przez osobę zmagającą się z zespołem Aspergera. Autorka opowiada o szczęśliwym dzieciństwie, pełnym wyrozumiałej postawy rodziców, wchodzeniu w dorosłość, zmaganiu się z barierami społecznymi w trakcie studiów i poszukiwaniami pracy. Opisuje, co to znaczy być żoną i matką z ZA. Przyznaje, jaką ulgą była dla niej diagnoza, którą otrzymała już jako dorosła kobieta, i dzięki której inaczej zaczęła postrzegać swoje życie i wreszcie zaakceptowała swoją odmienność.

(...) Inność to dar do tej pory nieodkryty, może niezauważany w społeczeństwie – to ogromny potencjał tkwiący w odmiennym spojrzeniu (często niekonwencjonalnym, nieobarczonym schematem, niezrozumiałymi stereotypami i uwarunkowaniami). W takim wymiarze publikacja ta ma charakter poznawczy i pozwala na kształtowanie nowych perspektyw widzenia zaburzeń.

Z recenzji prof. dr. hab. Jacka Błeszyńskiego

Udawanie normalnej... to:

• spojrzenie na świat oczami osoby z ZA, dzięki któremu łatwiej zrozumieć i zaakceptować nietypowe cechy i zachowania osób z zespołem Aspergera,
• wspaniałe świadectwo bycia innym, dające pozytywną energię dzięki samoakceptacji swojej wyjątkowości,
• bogaty poradnik dla osób z ZA, pełen przydatnych rad, ułatwiających odnalezienie się w codzienności,
• doskonała propozycja dla osób, które chcą poznać, czym jest zespół Aspergera, zwłaszcza dla rodziców dzieci z ZA, logopedów, terapeutów i nauczycieli; osobny rozdział dedykowany jest pracodawcom.

Fragment książki:
Słowa: „Tak, ma pani zespół Aspergera” dały mi nadzieję i natychmiast wyeliminowały narastający strach, że tracę zdrowe zmysły. (...) Próbowałam grać w naśladowanie innych i zbyt często się potykałam. Nie mogę się wypowiadać w imieniu innych osób z zespołem Aspergera, ale proponuję, by każdy wziął pod uwagę własną intuicję, trudności i mocne strony i sam zadecydował, jak dużą część układu nerwowego i jak wiele zachowań ma chęć i zdolność zmienić.

Patronat:
Polski Związek Logopedów, Fundacja Prodeste, blog Dziewczyna w spektrum, blog Asperger i życie z zespołem Aspergera.

Recenzja książki na blogu Dziewczyna w spektrum - pełny tekst tutaj

Jak przetrwać w świecie, którego reguł nie znasz, nikt cię nie rozumie i niemal wszystko wywołuje lęk? Jak poradzić sobie z oczekiwaniami społecznymi, których jesteś świadoma, ale nie jesteś w stanie ich spełnić?

Liane Holliday Willey napisała Udawanie normalnej w 1999 roku. Była to jedna z pierwszych książek opisujących strategie asymilacyjne kobiet z zespołem Aspergera. Przez lata publikacja pomagała specjalistom zrozumieć specyfikę autyzmu u kobiet, a samym dziewczętom i kobietom – zaakceptować siebie. Dziś uchodzi za klasyk. Książka powróciła w 2015 roku w poszerzonym wydaniu, dodano rozdziały z poradami dla osób z ZA i ich bliskich, adresy organizacji, do których można się zwrócić o wsparcie i adresy pomocnych stron internetowych. I właśnie to rozszerzone wydanie zostało przetłumaczone na język polski i wydane przez Wydawnictwo Edukacyjne.

Udawanie normalnej ukazało się, kiedy autorka była czterdziestoletnią kobietą w trakcie oficjalnej diagnozy ZA. W książce reinterpretuje swoją przeszłość w świetle odkrycia, że jest autystyczną osobą, opisuje, jak radziła sobie w neurotypowym świecie jako niezdiagnozowana, chociaż świadoma swojej odmienności, dziewczynka, a potem kobieta. Mam podobną historię i wiele zbliżonych doświadczeń, więc momentami miałam wrażenie, jakbym czytała o sobie, począwszy od wizyty u psychologa, która miała określić „jak bardzo jestem zdolna”, przez niechęć do wychodzenia z domu i kontaktowania się z rówieśnikami aż po poznawczo-sensoryczne absolutne uwielbienie dla słów i książek. U Willey znajdziemy zresztą charakterystyki, które obecnie opisuje się jako typowe dla dziewczynek w spektrum autyzmu, a które przez całe dekady były niewidoczne dla diagnostów: tworzenie wyobrażonych światów i wyimaginowanych przyjaciół, niechęć do dzielenia się, brak zainteresowania stereotypowo dziewczęcymi zabawkami, wreszcie wyjątkową zdolność do obserwacji i naśladowania zachowań innych osób, aby odpowiadać na oczekiwania otoczenia i nie wyróżniać się z grupy.