Koszalińska Biblioteka Publiczna (wtedy Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Koszalinie) Uchwałą Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej nr 99/909/72 z 14 czerwca 1972 roku otrzymała imię Joachima Lelewela. Patronuje nam więc zasłużony bibliograf i bibliofil, auto m.in. znanego dzieła „Bibliograficznych ksiąg dwoje", które było fundamentem dla rozwoju bibliografii i nauki o książce w Polsce.
W nawiązaniu do zbliżającej się 22 marca kolejnej rocznicy urodzin Joachima Lelewela, KBP przygotowała niespodziankę dla zapominalskich czytelników. Każdy, kto w piątek 22 marca przyniesie do zwrotu książki z przekroczonym terminem oddania, może być pewien, że z uwagi na święto naszego patrona, Joachima Lelewela, anulujemy mu opłatę za przetrzymanie zbiorów.
Joachim Lelewel (22 marca 1786 - 29 maja 1861) – polski historyk, bibliograf, działacz polityczny i poliglota. W latach 1809-11 był profesorem w Krzemieńcu, potem od 1815 do 1818 roku był zastępcą profesora historii na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie jego wykłady cieszyły bardzo dużym zainteresowaniem studentów, gromadząc początkowo 100, a później nawet 400 osób. Następnie przez 3 lata pracował jako bibliotekarz w Publicznej Bibliotece przy Uniwersytecie w Warszawie, jednocześnie podjął tam wykłady bibliografii i został przyjęty do grona członków Towarzystwa Przyjaciół Nauk.. Ze względu na panującą wówczas sytuację, wyjechał do Wilna, gdzie objął katedrę historii. Ten pozytywny okres uniwersytecki został przerwany po kilku latach, ponieważ została wykryta działalność wileńskich Filomatów i Filaretów. Zmuszony do opuszczenia Wilna Lelewel w Warszawie w 1825 r. został członkiem tajnych organizacji: Towarzystwa Patriotycznego oraz Wolnomularstwa Narodowego. W 1829 r. jako poseł powiatu żelechowskiego wszedł do Sejmu Królestwa Polskiego. Będąc w Jako opozycjonista w Sejmie zyskał duży autorytet, zwłaszcza wśród młodzieży akademickiej i podchorążych. O jego pozycji świadczy fakt, że przywódcy powstania - Piotr Wysocki i Józef Zaliwski w przededniu podjęcia walki zwrócili się do niego o opinię na temat planowanych działań. Po wybuchu powstania listopadowego Joachim Lelewel wszedł do Rady Administracyjnej, a następnie Rządu Narodowego. Jednocześnie został prezesem Towarzystwa Patriotycznego, demokratyczno-rewolucyjnego klubu, w którym przywódcą był Maurycy Mochnacki. 25 stycznia 1831 r. w czasie posiedzenia Sejmu Lelewel wygłosił przemówienie, w którym opowiadał się za pozbawieniem Mikołaja I tytułu króla polskiego i wzywał naród polski i rosyjski do wspólnej walki z despotyzmem cara. Po upadku powstania przedostał się do Francji, opuszczając Polskę na zawsze. Obszar zainteresowań naukowych Joachima Lelewela był bardzo rozległy, oprócz badań nad historią Polski zajmował się metodologią historii, starożytnością, historią Wschodu, dziejami Skandynawii, archeologią, heraldyką, sfragistyką (nauka o pieczęciach), historią prawa, bibliografią, bibliologią, językoznawstwem, kartografią, rytownictwem oraz numizmatyką i geografią. Odzwierciedlają to ówczesne prace, np. pięciotomowa historia wiedzy geograficznej średniowiecza, z atlasem zawierającym 50 map i ilustracji, które wykonał własnoręcznie. Pisma Lelewela dotyczące polskiej historii, zawarte w dwudziestu tomach, publikowane były w latach 1851-1868 pod tytułem "Polska, dzieje i rzeczy jej rozpatrywane". Ostatnie lata życia Lelewel spędził w samotności, poświęcając się całkowicie pracy naukowej. Schorowany, żyjący w nędzy, odrzucał wszelkie propozycje pomocy. Zmarł 29 maja 1861 roku w paryskiej klinice. Został na cmentarzu Montmartre. W 1929 r., w związku z 350. rocznicą założenia Uniwersytetu Wileńskiego, z którym Lelewel był bardzo związany, jego prochy zostały sprowadzone do Wilna i złożone na cmentarzu na Rossie.
