Zmarła Joanna Kulmowa – niezwykle twórcza poetka, prozaiczka, aktorka i inscenizatorka teatralna, a także tłumaczka. Autorka ponad 50 tomów wierszy, a także dramatów, piosenek, słuchowisk radiowych oraz książek dla dzieci i młodzieży.
Urodziła się 25 marca 1928 roku w łodzi. Zmarła 17 czerwca 2018 roku w Warszawie. Po wojnie studiowała historię na Uniwersytecie Łódzkim, przeniosła się jednak na studia aktorskie. Po raz pierwszy, jako aktorka, stanęła na scenie łódzkiego Teatru Powszechnego jako studentka w 1951 r. Była także reżyserem w teatrach w Łodzi, Poznaniu i Koszalinie. Ostatecznie zajęła się pisarstwem. Wiele swoich utworów kierowała do najmłodszych. Jej poezja odwoływała się do świata dziecięcej wyobraźni. Zaś swoją prozą potrafiła m.in. wprowadzić nastoletnich czytelników w tajniki problemów współczesnego świata. Pod koniec lat 70. podjęła współpracę ze środowiskami opozycyjnymi. Jej wiersz „Chwała” umieszczony był jako motto portowej prasy podziemnej w czasie strajku pracowników Zarządu Portu Szczecin. Wraz z mężem Janem Kulmą ofiarowała Bibliotece Głównej Uniwersytetu Szczecińskiego pamiątki, które zostały wykorzystane do utworzenia tzw. Sali Strumiańskiej. Jej poezja dla dzieci, jak i dla dorosłych jest pełna liryzmu i niezwykle refleksyjna.
Patrzcie, jeszcze jej nie dość! Patrzcie, jak śmiesznie ucieka! No, papugo, powtórz swoje credo: „WIERZĘ, WIERZĘ, WIERZĘ W CZŁOWIEKA!”
A gdy legniesz, zgoniona, w rowie,
to o zmierzchu czerwonego dnia,
ten, w którego wierzyłaś – człowiek –
przyjdzie, będzie mówił: „To ja.
Ucisz serce – zielony liść!
Niechaj gardzą tobą, niech się śmieją,
ja – nie umiem bez ciebie żyć,
matko głupich,
moja matko,
Nadziejo...
Joanna Kulmowa – Wiersze wybrane
